Als ik mijn natuurlijk bioritme zou volgen dan ben ik een nachtbraker die graag uitslaapt. Ik heb nu eenmaal niks met ochtenden en al zeker niet in de herfst en winter.
Dus wat denkt de dees als het lieflijke alarm mijn bewustzijn binnendringt :
Juist , "nog eventjes"...
en in die 5 minuten mij nog eens omdraaien, mij nestelen in de warmte van mijn bed ahhh dat doet zo'n deugd! Heb het gevoel dat ik mij in een soort van aangenaam wolkenland bevind waar geen gedachten, "moet"monstertjes zijn of uitgesproken gevoelens.
Haken leunt er -wat mij betreft- dicht tegenaan. Terwijl mijn handen "crosjteren" blijven de gedachten weg, overloop ik niet wat ik allemaal nog zou moeten doen en houden emoties zich koest.
Zeker als ik mandela's haak, of doily's (weet nog altijd niet wat het verschil is, dus als iemand mij dat kan vertellen) of in dit geval placemats.
Geef mij dus maar veel momenten dat ik met mijn hoofd in dat wolkenland kan zitten,
het grote voordeel is dat het dan ook nooit regent :-)
Deze placemats heb ik gemaakt van garen uit de Veritas nl. Pluis-resistente Apilou.
Daar kan ik nu eens echt over stoefen, zo plezant is dat om te voelen en heel aangenaam om mee te haken.
Keuze genoeg qua kleuren ook dus ben van plan om daar nog iets in te maken.
Ik volgde eerst een patroon maar omdat het begon te bobbelen ben ik maar mijn eigen weg gegaan.
PIXIE
